درد دل های مادر دختری

آخرين روزهاي ماه رمضون بود سر سفره ي افطار كه نشسته بودم و داشت ربنا ميخوند. ته دلم يه ندايي گفت ديگه داره تموم ميشه گفتم خدايا معلوم نيست تونستيم چيزي بدست بياريم يه خورده بهت نزديكتر بشيم يا اين فرصتي هم كه بهمون داده بودي رو از دست داديم. آخه امسال نتونستم قران بخونم براي احيا هم فقط اولين شبش رو تونستيم بريم مسجد جامع و احيا نگه داريم شب دومش كه پدر شوهر و مادرشوهرم اومده بودن خونمون و نتونستم برم. شب سوم هم كه چون براي مهمونيم  بايد خونه رو آماده ميكردم و با دهن روزه نميتونستم كاري كنم شب تا ساعت 3 به كاراي خونه رسيدم و بعد از اون خسته و كوفته يه نماز شب قدري خوندم و حالا خواستم كارايي بكنم ولي بي كيفيت شد به خاطر خستگيم. خلاصه ...

سلام به دوستاي گلم و ني ني نازم كه هنوز قصد امدن نداره. خيلي دوست داشتم كه اين سال ماه رمضون حامله باشم اما قسمت نبود. اما عوضش تونستم 24 روز روزه بگيرم و ازين بابت خدا رو شكر ميكنم. خدا از هممون قبول كنه. امسال هم مثل سال پيش ديگه ساعت هاي اداري رو يكم عقب ننداختن كه بتونيم بعد از خوردن سحري يكم بيشتر بخوابيم . و مجبور بوديم ساعت 7 و نيم اداره باشيم . هر چند من هميشه با تاخير مي رفتم.  چون خواب  ميموندم. اتفاق خاصي نيفتاد. اولين روز ماه رمضون كه پنجشنبه بود براي افطار رفتيم اهر پيش مادر شوهرمينا . دومين روزش كه جمعه بود و مهمون مامان بوديم و چون تعدادمون زياد بود. و خونه ي مامان كوچك بود مهموني رو انداخته بود...

الان خونه ی حاج جمشید عمو هستیم. به رسم دیرینه همیشه شب شهادت اقا امیرالمومنین ایشون احسان میدن. من علی اصغرو بغلم گرفته بودم.یه نفر گفت خدا به همه ی اونهایی که بچه ندارن قسمت کنه.منم گفتم انشالله. منظورش من بودم. منم به دل نگرفتم. از خدا خواستم حداقل حرف اون خانم رو بشنوه.حس عجیبی دارم.حسی که همیشه اخرهای هر ماه نزدیکای پریودم بهم دست میده. حس مادر شدن. هر چقدر تصمیم میگیرم که از ماه بعد دیگه برام اهمیتی نخواهد داشت  ولی ماه بعد باز محاسبه میکنم که الان چند روز مونده و ...... یکشنبه میخوایم احسان بدیم. نذر کردم تا وقتی که نذرم براورده شه  و بعد ازون هر موقع ماه رمضون احسان بدیم.حالا نفراتش مهم نیست فقط نیتمون این باش...